وضعیت سلامت جسمانی و روانی زندانیان(احوازی) در زندان‌های ایران اشغالگر  

زندانیان احوازی در زندان‌های کشور  اشغالگر ایران از نظر وضعیت پزشکی و سلامت جسمانی و روانی در وضعیت بحرانی و اسفباری بسر می‌برند. چرا که با شکنجه‌های وحشیانه جسمانی و روحی سیستماتیکی مواجه اند که بسیاری از آنان را دچار ضعف شدید بدنی و روانی کرده است. این شکنجه‌هاو شیوه های ددمنشانه شامل:
محرومیت از مراقبت‌های اصلی پزشکی،
تعویق و تاخیر عمدی در ارائه خدمات درمانی لازم به زندانیان بیمار و مجروحان،
ظلم و تحقیر و شکنجه از سوی مسئولین زندان‌ها و بازپرسهای ویژه.
روش‌ها و شیوه های تضعیف روحیه و اراده و همچنین به ضعف کشاندن جسمانی زندانیها که توسط مسئولان ایران اشغالگر مدعی اسلام و انسانیت مورد استفاده قرار می‌گیرند بسیار وحشیانه و دلخراش هستند. این شکنجه‌هاو فشارهای روحی روانی در حق  زندانیان و بازداشت شدگان احوازی که از سوی نظام سیاسی قضائی جمهوری جعلی اسلامی ایران اشغالگر جنبه شرعی بدان داده‌اند، نشان می‌دهد که این شيوه های مورد استعمال این نظام، در مقایسه با سایر شیوه های نظام‌های پیشین و مشابه آن، بسیار فراتر از آنها بوده و در سطح جهان امروز بی سابقه بوده است؛ و کاملا مخالف معاهدات و مصوبات کنوانسیون‌های بین المللی و سازمان‌های حقوق بشری است.
با مشاهده وضع سلامت جسمانی روانی زندانیان، مشخص گردید که میزان و سطح مراقبت‌های پزشکی بسیار پایین تر از حد معمول بوده و در حد تشریفاتی صورت می‌گرفته اند.
مرگهای نابهنگام زندانیان بعد از پایان دوران حبس، افزایش آمار مرگ و میر زندانیان در بین آزادشدگان، و نیز افزایش تعداد بیماران بصورت تصاعدی دلایل دیگری هستند در تایید سبعیت و وحشی‌گری لجام گسیخته جمهوری شیطانی ایران اشغالگر در حق زندانیان احوازی بوده و است.
همانطور که پیداست کلینیک‌های پزشکی در زندان‌های ایران اشغالگر فاقد حداقل خدمات درمانی و بهداشتی و همچنین عدم وجود تجهیزات پزشکی و متخصصان لازم برای معاینه و معالجه بیماران و البته عدم وجود داروهای لازم برای درمان نیازمندان اسیر هستند. داروی تجویز شده برای هر بیمار فقط یک عدد قرص میباشد که توسط پزشک عمومی برای درمان هرگونه بیماری تجویز می‌شود!
مسئولین زندان‌ها نیز تأخیرهای عمدی فراوانی را در روند انتقال بیماران زندانی به بیمارستانها صورت می‌دهند. بدتر از آن، انتقال زندانی بیمار و مجروح با خودرویی کاملا بسته و بدون پنجره غیر بهداشتی بجای آمبولانس است. و اغلب این بیماران و مجروحان را بشکل دست و پا بسته انتقال می‌دهند.
در اینجا لازم است به تعدادی از نقض حقوق انسانی و پزشکی بیماران زندانی که توسط مسئولان زندانهای ایران اشغالگر در احواز در حق زنان و مردان احوازی زندانی شده در بازداشتگاهها و زندانها روا می‌دارند، برشمرده شوند. اکثر این موارد مربوط به سهل انگاری و اهمال عامدانهٔ سیستم پزشکی در زندان‌ها، تاخیر در ارائه درمان و البته غم انگیز تر از همه، جنایت‌های پزشکی هستند مانند: انجام عمل های جراحی منافی اخلاق و تعهدات جامعه پزشکی که بر بسیاری از بیماران و مجروحان بصورت کاملا غیر انسانی و بدور از اخلاقیات پزشکی اجرا می‌شوند؛ امری که سبب مرگی دردناک و هول انگیز برای بسیاری از بیماران و مجروحان شده است. گویی که این بیماران و مجروحین حیوانات آزمایشگاهی در زیر تیغ جراحان بوده‌اند.

نقض حقوق پزشکی و سلامت زندانیان احوازی بشرح زیر است:
1) سهل انگاریهای مکرر پزشکی و تاخیر در ارائه خدمات درمانی بهداشتی و خودداری از جراحی‌های لازم برای درمان  زندانیان بیمار، مگر بعد از اعتراضات مکرر خانواده زندانی بیمار یا مجروح به اشکال مختلف
2)عدم ارائه درمان مناسب برای بیماران زندانی شده بر اساس نوع بیماری. زیرا پزشک زندانهای ایران اشغالگر تنها پزشکی در جهان است که تمامی بیماری‌ها را با یک قرص(؟!) یا یک لیوان آب درمان می‌کند.
3) عدم وجود پزشکان متخصص در زندان‌ها، مانند چشم پزشک، متخصص گوش و حلق و بینی.
4) عدم حضور پزشک کشیک شب در کلینیک‌ها.
5) فقدان روانپزشک و روانکاو در زندان‌ها. مسائل روانی بسیاری در میان زندانیان وجود دارند که نیاز به نظارت متخصص خاص خود هستند.
6) عدم وجود وسایل پزشکی خاص برای کمک به افراد دارای نیازمندیهای خاص مانند پروتز اندام، عینک های طبی، وسایل تنفس مصنوعی، و آنالایزر برای بیماران مبتلا به آسم و برونشیت مزمن.
7) عدم ارائه غذاهای سالم و متناسب با وضعیت بیمار. مانند بیماران مبتلا به دیابت، فشار خون، استرس، بیماری‌های قلبی و غیره.
8) فقدان اتاق یا بخش های قرنطینه برای بیماران مبتلا به بیماری‌های عفونی مانند التهابات حاد عفونی و ویروسی روده ها، گال، که این مورد به دلیل ازدحام اجباری بیش از حد زندانیان در یک مکان محدود و گسترش سریع این بیماری‌ها در میان زندانیان می‌شود.. همچنین فقدان اتاقهای ویژه برای نگهداری زندانیان مبتلا به بیماری‌های حاد روانی.. وجود چنین بیمارانی در میان دیگر زندانیان سالم از نظر جسمانی، باعث بخطر افتادن زندگی‌شان می‌شود.
9) انتقال زندانی بیمار به بیمارستانها بصورت دستبند خورده و با پاهای بسته، با خودروهای حمل و نقل بدون تهویه لازم بجای انتقال آنان بوسیله آمبولانس‌های مجهز.
10) محرومیت زندانیان مبتلا به بیماری‌های مزمن از دسترسی به داروهای لازم،، نوع دیگری از شکنجه های مورد استفاده مسئولین زندان‌ها است. همچنین این مسئولان از زندانیان بیمار بصورت بازپرسی از آنها بازجویی قضایی میکنند. پزشک معالج نیز بدون لمس بیمار و گفتگو با وی، از پشت پنجره درب سلول بیمار را مورد معاینه قرار می‌دهد.  
11) رنج شدید زندانیان بیمار از شرایط طاقت‌فرسا و غیر انسانی زندان‌ها مانند عدم تهویه مناسب (فقدان حتی یک فن تهویه هوا)، رطوبت شدید و گرمای فراوان(با توجه به گرمای شدید احواز)، ازدحام بیش از حد زندانیان در مکان سربسته، و نیز کمبود شدید مواد شوینده پاک کننده و آفت کشها.
12) استفاده از خشونت و سوءاستفاده از زندانیان مخصوصا بیماران و یا مجروحان زندانی و استفاده از گاز برای سرکوب آنها که باعث بخطر افتادن جان آنان می‌شود.
13) انجام اقدامات تنبیهی علیه زندانیانی که وضعیت روحی روانی آنها را وخیم تر کند مانند تاخیر عمدی در درمان بیماران و انتقال آنان به بیمارستانهای خارج از زندان، محرومیت زندانی از دیدار با خانواده و بستگان خود، بازرسی‌های شبانه ناگهانی، نگهداری زندانیها در سلول‌های انفرادی و اجبار زندانی‌ها به عریان شدن به شیوه ای تحقیرآمیز.
14) بیمارستان رامله جایی که زندانیان بیمار را به آنجا منتقل می‌کنند فاقد تجهیزات اولیه پزشکی و بهداشتی است. این مورد نیز تفاوتی با اقدامات و شکنجه های بی‌رحمانه بر ضد زندانیان بیمار ندارد.
15) زنان زندانی نیز از فقدان پزشک زن متخصص و در مواردی ماما، در رنج بسر می‌برند. برای این عده یک پزشک عمومی قرار داده اند. در مواقعی که زندانی زن باردار است نیاز به مراقبت‌های خاص پزشکی دارد. خصوصا هنگام وضع حمل و زایمان.
16) اجبار زنان زندانی به زایمان بدون توجه به درد و رنج فراوان ناشی از زایمان و در حالیکه دستبند به دستهایشان زده اند.
17) نسخه پیچی و تجویز داروهای منقضی و تاریخ گذشته.
18) سواستفاده از احساسات و عواطف انسانی زندانیان سالم و تندرست در جهت اعتراف گیری، بدین شکل که مسئولان و شکنجه گران زندانها بیماران و مجروحین را در نزد زندانی مورد نظر خود مورد تعذيب و شکنجه قرار می‌دهند تا بدینوسیله از زندانی موردنظر اعتراف بگیرند.
19) عدم ارائه درمان لازم به زندانیان بیمار و مجروح و قرار دادن آنها در شرایط بسیار بد غیر بهداشتی برای تشدید هرچه بیشتر درد و رنج بیماران و به خطر افتادن زندگی آنها…  
این گزارش بر اساس مشاهدات و تجارب تعداد زیادی از زندانیان احوازی که دوره حبس آنها در زندان‌های ایران اشغالگر و رژیم ضد بشری آن، به اتمام رسیده و آزاد شده‌اند تهیه و تنظیم شده است.

حمایت از زندانیان احوازی و آزادی قهرمانان زندانیان مان.

کمیته ملی حمایت از شهروندان احوازی وابسته به جبهه دموکراتیک مردمی الاحواز (اشغال شده)
 
ترجمه از:  فؤاد فرج پور