در فصل پیش گفتیم که ارتش چریکی به موازات اقدامات عملیاتی مسلحانه خود باید در تاسیس مراکز مطالعه درباره مناطق عملیاتی آینده و حال باید بکار شدیدي در میان توده ها دست بزند.
در ابتدا این اقدامات باید مصروف آموزشهایی در زمینه پنهان‌کاری و رازداری گردد. باید به یکایک افراد روستایی و افراد ناحیه‌ای که محل مبارزه را تشکیل میدهند (مناطق شهری و حومه) گوشزد شود که درباره مشاهدات و مسموعات خود با احدی گفتگو نکنند. بعدها میتوان حتی عده‌ای از اهالی ناحیه‌ای که وفاداری و شجاعتشان نسبت به انقلاب کاملاً به اثبات رسیده، در صورت تمایلشان استفاده کرد و ایشان را به ماموریتهای ارتباطی و حمل و جابجایی کالا و اسلحه گماشت یا در مناطقی که بدان آشنائی دارند بعنوان راهنما از خدمات شان استفاده کرد.
در این هنگام میتوان مبارزه را به داخل توده‌های متشکل و متمرکز مناطق کارگری بسط داد. هدف نهائی از این نوع مبارزه اقدام به برپایی اعتصابات متحد عمومی، تخریب تأسیسات مختلف و ایجاد رعب و وحشت عمومی و فرار در میان کارگران و کارمندان غیربومی مهاجر است. این نیز یک شکل دیگر از عملیات چریکی است که بدون درگیری مسلحانه انجام میشود.
در جنگ داخلی اعتصاب عمومی عامل اولیه به شمار میرود ولی برای تحقق آن یک رشته عوامل فرعی لازم است. جز در موارد بسیار محدود این عوامل را باید مصنوعاً ایجاد کرد. با تشریح انگیزه‌های انقلاب و مشخص ساختن نیروهای واقعی و امکانات ملت می توان عوامل مذبور را برانگیخت. مثل اعتصاب بدلیل پایین بودن دستمزدها، عدم پرداخت حقوق بطور ماهانه و غیره. همچنین برای تخریب میتوان گروههای ویژه‌ای تشکیل داد.
گروههای فوق باید قبلاً در طی ماموریت هاي کم خطرتر قابلیت خود را نشان داده باشند؛ مثل شناسایی مزدوران، آدم فروش‌ها، تخریب‌های نه چندان سنگین و ایجاد وقفه در کار صنایع و از این قبیل موارد. این یکی از حربه های جنگ چریکی است که با آن میتوان ارتش یا بخشی از صنایع را یکسره فلج کرد، زندگی صنعتی یک منطقه را مختل کرد و ساکنان شهری را برای مدتی از کار و دسترسی به وسائل ارتباطی
محروم ساخت و موجب شد که اهالی جز در ساعات محدودی از خانه‌ها خارج نشوند. کامیابی در این امر موجب تضعیف روحیه دشمن و واحد‌های جنگی آن شده، به این ترتیب میوه برای چیدن می رسد. لازمه همه اینها توسعه تصرفات بوسیله «چریکها» است، ولی این تصرفات را نباید هرگز بیش از حد گسترش داد. همواره باید یک پایگاه عملیاتی نیرومند در اختیار داشت و در سراسر مدت جنگ باید در تقویت آن کوشید، باید اهالی منطقه را تربیت کرد، باید بلاانقطاع بر علیه دشمنان مجهز شد و در داخل منطقه کلیه دستگاه های دفاعی نظیر مین گذاری در مسیرهای طردد دشمن، از بین بردن دکل‌های ارتباطاتی، تخریب دوربینهای مداربسته در هر مکانی و حتی تخریب تأسیسات زیربنایی را تکمیل کرد.
وقتی «چریکها» از نظر نفرات و اسلحه موجودیت قابل ملاحظه‌ای کسب کنند باید به تشکیل ستونهای نوین دست زد.
زمانی فرا می‌رسد که باید با دیگر چریک‌های خارج از مرزهایتان، تبادل اطلاعات و تجربیات کنید. آنها می‌توانند از پشت به دشمن حمله کنند و شما از روبرو. میتوانید با برنامه‌ریزی دقیق، بطور همزمان به نقطه ای از دشمن حمله کرده و آنها نیز به نقطه دیگر حمله کنند. حملات خود را به پایگاههای اطلاعاتی دشمن افزایش دهید. این عمل باعث وحشت بسیاری در میان آنها میشود. اطلاعاتی ها ترسوترین افرادی هستند که دشمن در اختیار دارد. همیشه و قبل از هر عملیاتی، بعد از طراحی حمله و شناسایی منطقه عملیات ابتدا تک تیراندازهای خود را مستقر کنید آنها هنگام حمله شما را پوشش میدهند و می‌توانند براحتی فرماندهان دشمن را شکار کنند. در ابتدای کار، مدت زمان حملات خود را بیشتر از ده دقیقه ادامه ندهید. بدین شکل شما به نقاط ضعف و قوت خود و دشمنتان پی خواهید برد و در آینده بهتر و دقیق تر حملات خود را پی ریزی و اجرا خواهید کرد.
ابو عمر
مرکز اطلاع رسانی جبهه دموکراتیک مردمی الأحواز
HTTP://ALAHWAZ.COM
https://t.me/adpffarsi
