بخش دوم (اشتغال):
نمونه اى ديگه از سياستهاى تبعيض اميز جمهورى اشغالگر ایران كار و اشتغال است.
طبق امارهاى رژیم اشغالگر سهم الاحواز از درامد كشور ٨٠ درصد و ٦٥درصد از توليد ناخالص كشور ميباشد؛
بطورى كه از ٤٢٥ هزار ميليارد بودجه ى دولت در سال ٩٧ فقط ١٤٠ هزار ميليارد از فروش نفت الاحواز,العربی حاصل شده.
اما نرخ بيكارى در اين الاحواز همواره روند افزايشى داشته؛بطورى كه در سال ٩٥ نرخ بيكارى 14.3% برابر ٢٢٠هزار نفر و در سال ٩٧ نرخ بيكارى برابر 15.6% بوده است!
حال سوال اينجاست،چرا در الاحواز كه بيشترين حوزه ى درامد جغرافياي ايران سياسي را داراست نرخ بيكارى تا اين حد بيداد ميكند؟
به طور مثال در صنايع نفتى كه در هورالعظيم و نزديكى الخفاجیه ايجاد شده نزديك به هزار نفر كارمند و مهندس از شهرهاى ديگر جغرافياي ايران سياسي استخدام كردند و براى انها مسكن ،امكانات حمل و نقل و … ايجاد كردند
در حالى كه كارمندان و كارگران بومى اين تشكيلات به جرات كمتر از تعداد انگشتان دست است.
در حالى كه در الاحواز دانشجويان و فارغ التحصيلان بسيارى داريم كه منتظر ايجاد يك فرصت شغلى كوچك هستند اما بد ندرت به كار گرفته ميشوند!
و اگر كسى اعتراضى كند بالا دستان و مقامات در جواب ميگويند كه مجبور نيستيد اينجا بمانيد!
ميتوانيد به شهرهاى ديگر برويد و انجا زندگى كنيد!
نظام جمهورى اسلامى اشغالی” حاضر است با صرف هزينه هاى گزاف از ديگر شهرها نيروى كار براى پر كردن فرصتهاى شغلى خود بدست بياورد اما بوميان آنجا را بكار نگيرد!
و در پايان مردم عرب الاحواز که بومیان و ساکنین اصلی این سرزمین، غریبه هستند مانند هميشه به دنبال گرفتن حق از دست رفته ى خود ميباشند
نویسنده :مصطفى سبهانى
