کلیات
جنگ چریکی مرحله‌ای است از جنگ کلاسیک و از کلیه قوانین آن تبعیت میکند اما به سبب حالت خاص خود برخلاف ارتش های کلاسیک، از انعطاف پذیری بالایی برخوردار است و میتواند در هر لحظه و هر مکانی بسرعت عملیات انجام دهد. ارتشهای منظم کلاسیک چنین قابلیتی ندارند بهمین دلیل ضربه پذیری آنها بالاست.
نخست باید دید جنگ بین چه کسانی بوقوع می پیوندد. در یک سو هسته ظلم و فشار با ارتش مجهز و منظم معمولی که در خدمت دارد قرار گرفته است و طبعاً از پشتیبانی بیگانگان و گروههای کوچک از کارمندان دولتی و اداری و مردم یعنی زوائد دستگاه
استبداد برخوردار است و در طرف دیگر مردم کشور یا ناحیه تحت اشغال که به حاشیه رانده شده‌اند قرار گرفته‌اند.
جنگ چریکی جنگ توده هاست، جنگ یک ملت است بر علیه اشغالگر، و چریک‌ها یعنی گروه کوچک مسلح، پیشقراولان توده‌های تحت اشغال را تشکیل میدهند که مرکز نیروی محرکهٔ آن در توده مردم است.
با آنکه قدرت آتش چریک از ارتش معمولی کمتر است، نباید آنرا از نظر نفرات کمتر از ارتش معمولی به حساب آورد. پشتیانی مردم از چریک‌ها شرط قطعی و حتمی پیروزی است.
این امر وقتی بخوبی آشکار می شود که وضع دسته راهزنان یک ناحیه را در نظر آوریم. این دسته تمام خصوصیات ارتش چریکی یعنی همبستگی، احترام به فرمانده خود، شجاعت، آشنائی کامل به منطقه و در اغلب موارد علم به تاکتیک مورد نیاز را دارا هستند. تنها چیزی که کم دارند پشتیانی مردم است. بهمین جهت این دسته ها خواه ناخواه بوسیله نیروهای اشغالگر دستگیر و معدوم میشوند چون از پشتیبانی مردمی برخوردار نیستند.
پس در وهله نخست شما بعد از تشکیل مخفیانه گروه چریکی( بطور معمول از دو یا سه نفر معتمد) باید لزوم تشکیل آن گروه چریکی را برای مردم خود بخوبی تشریح کنید و حمایت آنها را کسب کنید. پس از تشریح و لزوم عملیات چریکی و شکل نبرد، و پس از کسب تکیه‌گاه مردمی (حتی اگر در بدترین حالت دو خانواده از شما حمایت کنند)، یک سئوال باقی می ماند: هدف مبارزه و جنگ چریکی برای چیست؟
در جواب به این نتیجه اجتناب ناپذیر میرسیم که جنگجوی چریک یک تحول گر اجتماعی است که برای طنین بخشیدن به اعتراض مردم بر مستبدین و اشغالگران، سلاح در کف میگیرد و برای
سرنگون کردن اشغالگر، که کلیه برادرانش را در قهقرای نکبت و تیره بختی نگه داشته است نبرد میکند. او برای پس گرفتن خاک خود و ثروت‌های سرزمینش و نیل به آزادی مردمش از دست اشغالگران مبارزه میکند.
جنگجوی چریکی باید با منطقه عملیات، با روشهای حمله و عقب نشینی(بزن و دررو) و امکانات موجود برای مانورهای سریع و مکان‌های اختفاء آشنائی کامل داشته باشد. همگی این روشها ابداعی هستند. اینها نشان میدهند که جنگجويان چریک ابتدا عملیات خود را در محیط روستائی و کم جمعیت و نیز حومه شهرها باید انجام دهند، یعنی بهترین جایی که بتوان براي مبارزه، مردم را در راه خواسته‌های خود یافت. بعد‌ها با کسب تجارب لازم نیز میتوان عملیات خود را به دل شهرها و مراکز حساس اشغالگران کشاند. به عبارت دیگر جنگجوی چریکی ترجمان خواست توده‌های عظیم مردم به فقر کشیده شده است که میخواهند زمین، وسائل تولید، احشام، نفت، گاز و تمام آنچه که طی سالیان دراز بر آن دل بسته بودند و زندگی آنان را تشکیل میداد، اما اشغالگری که از دیاری دیگر آمده و آنها را به غارت میبرد و فرزندان ملت آن سرزمین را اسیر کرده و میکشد، دوباره ازآن خودشان کند.
عملیات چریکی باید بطور مستمر و بدون وقفه زمانی بلندمدت مثلا یکماه انجام شوند. مانند بسیاری از گروههای چریکی موجود نباشید که فقط مسلح شده‌اند اما منفعل هستند و هیچ عملیاتی ولو ماهی یکبار انجام نمیدهند.
استمرار و اجرای منظم عملیات چریکی در همه جا سردرگمی و وحشت روزافزونی برای اشغالگر فراهم میکند.
ابو عمر
مرکز اطلاع رسانی جبهه دموکراتیک مردمی الأحواز
HTTP://ALAHWAZ.COM
https://t.me/adpffars
